Νοσογόνος παχυσαρκία

Η παχυσαρκία είναι πραγματική επιδημία σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Το 35% των εφήβων κοριτσιών και το 31% των εφήβων αγοριών στην Ελλάδα είναι υπέρβαρα. Ήδη, στις Η.Π.Α. το 23% των ενηλίκων είναι παχύσαρκοι. Η παχυσαρκία ορίζεται βάσει του «Δείκτη Σωματικής Μάζας» (ΔΣΜ – συνυπολογισμός βάρους και ύψους). Άτομα με ΔΣΜ μεγαλύτερο του 35 πάσχουν από νοσογόνο παχυσαρκία (morbid obesity).

Είναι σαφές οτι η πρώτη αντιμετώπιση της Νοσογόνου Παχυσαρκίας επιβάλλεται να είναι ο συνδυασμός προγραμμάτων δίαιτας και εξάσκησης. Προφανώς, ο στόχος των θεραπειών αυτών είναι η μόνιμη απαλλαγή από την Νοσογόνο Παχυσαρκία. Πολύ συχνά όμως παρατηρούμε ότι το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι η απώλεια βάρους καθ’ εαυτή, αλλά η διατήρηση του χαμηλότερου βάρους. Είναι πασίγνωστο ότι η μέγιστη πλειονότητα των υπέρβαρων ασθενών είναι ικανοί να χάσουν βάρος και μάλιστα αρκετό, αλλά στο επόμενο χρονικό διάστημα δυστυχώς το ξαναπαίρνουν.

Έγκυρες πηγές πληροφοριών για την παχυσαρκία

Επειδή η παχυσαρκία δεν έχει γίνει αντιληπτή από την κοινωνία ως πραγματική νόσος, αφθονούν και οι μη ειδικευμένοι (που αποκαλούν όμως τους εαυτούς τους ειδικούς) που προσφέρουν διάφορες “λύσεις”. Γι’ αυτό και πολλοί ασθενείς οδηγούνται σε θεραπείες μη αποτελεσματικές, ή μόνο με πρόσκαιρα αποτελέσματα, ή ακόμα και σε μερικές εγχειρήσεις που έχει πλέον αποδειχθεί ότι δεν βοηθούν μακροπρόθεσμα και ήδη στις Η.Π.Α. εφαρμόζονται ελάχιστα (π.χ. «δακτύλιος»). Σε αντίθεση με όλα αυτά, ό,τι εμπεριέχεται σε αυτό το άρθρο απηχεί την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας στην Mayo Clinic, το μεγαλύτερο ιατρικό κέντρο αναφοράς της Αμερικής. Επίσης αντανακλά τις αρχές αντιμετώπισης της παχυσαρκίας από την Αμερικανική Εταιρεία Ιατρικής της Παχυσαρκίας (American Bariatric Association), του Αμερικανικού Κολλεγίου Χειρουργών (American College of Surgeons), και του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των Η.Π.Α. (National Institute of Health).

Γιατί η Παχυσαρκία είναι νόσος;

Η παχυσαρκία δεν είναι απλώς μια δυσάρεστη κατάσταση με ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Είναι πραγματική νόσος. Ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία αναμένονται να ζήσουν κατά 20 χρόνια λιγότερα από τους μη παχύσαρκους και να υποβληθούν σε 6 εγχειρήσεις κατά μέσον όρο για θεραπεία άμεσων επιπλοκών της παχυσαρκίας τους. Επίσης, η θνητότητα (δηλ. η πιθανότητα να πεθάνουν) λόγω μιας οποιασδήποτε άλλης νόσου ή εγχείρησης άσχετης με την παχυσαρκία (π.χ. έλκος στομάχου, πνευμονία, εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, κ.λπ.) έχει αποδειχθεί ότι είναι έως 100% μεγαλύτερη από τους μη παχύσαρκους. Ασθενείς με ΔΣΜ πάνω από 30 έχουν:

1. 35% πιθανότητα Υπέρτασης,

2. 60% πιθανότητα Σακχαρώδους Διαβήτη

3. 25% πιθανότητα Στεφανιαίας Νόσου

4. Επταπλάσια πιθανότητα χολολιθίασης,

5. Πολύ αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας, συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας, εγκεφαλικού επεισοδίου και άπνοιας κατά τον ύπνο (λόγω πολύ χαμηλού οξυγόνου στο αίμα),

6. Διπλάσια πιθανότητα καρκίνου του παχέος εντέρου και του μαστού,

7. Τριπλάσια πιθανότητα καρκίνου της μήτρας,

8. Αυξημένη πιθανότητα πολυκυστικών ωοθηκών με σοβαρά προβλήματα γονιμότητας.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παχυσαρκία πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μια σοβαρότατη νόσος με πάρα πολλές και συχνά θανατηφόρες επιπλοκές. Πρέπει τόσο οι πάσχοντες, όσο και οι γιατροί να ασχολούνται με την παχυσαρκία με την απαιτούμενη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι άστοχο να προστεθεί και το ότι διεθνώς έχει παρατηρηθεί ένα στοιχείο «κερδοσκοπίας» στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, ακριβώς επειδή δεν αντιμετωπίζεται ως νόσος από διαφόρους, συμπεριλαμβανομένων και ιατρών, οι οποίοι μπορεί να εφαρμόζουν μια αποσπασματική μέθοδο αλλά όχι συνολική κατανόηση και βαθειά γνώση της παχυσαρκίας ως νόσου και φυσικά με την απαραίτητη εξατομίκευση της θεραπείας.